lunes, 8 de marzo de 2021

DIARIO DE LÚA: XOVES, 4 DE MARZO DE 2021

Xoves, 4 de marzo de 2021

«Se me queres para ti,
báilame, ruliña,
báilame e cántame
para que o teu amor non morra.

Ailalá, ailalelo, ailalá...

Se non queres que te deixe,
miña vida, por outro amor,
cántame e cántame,
que me amola a túa dor.

Ailalá, ailalelo, ailalá...»

Cantaba Agnes pechando os ollos con forza, querendo agochar as bágoas de emoción que llos encheran. Repenicaba coa ialma posta en cada golpe, en cada movemento. A súa voz soaba libre, chea de vida e de enerxía. A súa voz doce de veludo voaba ceibe pola estancia, polo lugar no que sempre ensaiamos. Había moitos meses que non estabamos xuntas eilí e sentía aboiar polo ar unha tenrísima sensación de benestar que me acariñaba o corazón. Eu acompañaba as palabras de Agnes, a súa pandeireta, tamén a de Silvia, a de Uxía e a de Antía co meu amado piano. Non podía miralas a todas porque estaba a piques de botarme a chorar. Eu tamén estaba moi emocionada. Era o noso primeiro ensaio despois de moitos meses sen podernos xuntar. Todas queriamos abrazarnos, pero o medo e a prudencia nolo impedían. Non podiamos deixarnos levar pola ledicia esquecendo as medidas de seguridade que nos podían protexer. Tocabamos as unhas lonxe das outras e tiñamos a fiestra aberta para que o ar se anovase. Ía unha tarde anubrada e bonita cuxa cor agrisada nos acollía coma se fosen uns brazos amorosos.

Non quería miralas porque tamén percibía detalles que prefería ignorar. Uxía non arredaba os ollos de Agnes. Observábaa decotío, fixándose nos seus movementos todos, nos seus soñadores sorrisos, nos acenos do seu corpo, e esvaraba os ollos pola forma dos seus cadrís, polo seu van e mesmo se atrevía a cravar a mirada nos seus pequeniños peitos, tan bonitos que os ten. Non son celosa, pero dáme rabia que Uxía non se reprima, que a mire eisí sabendo que eu estou diante. Non son celosa porque sei que Uxía non ten nada que facer con Agnes. Agnes só a quere como unha amiga e eu iso seino perfectamente, pero moléstame que a mire eisí e non o podo evitar.

Silvia e Antía mantíñanse lonxe de todo, alleas aos meus ardentes pensamentos; os que cada vez eran máis fortes. Estaba a piques de desconcentrarme e non quería trabucarme porque a gravación que estabamos a facer estaba a quedar perfecta. Por iso cravei os ollos na partitura que tiña diante; a que escribira coa axuda de Agnes, quen é a principal compositora das canciós que tocamos. Agnes tamén se encarga de facer versiós de cantigas que lle chegaron á ialma e a nós parécennos ben todo o que nos trae porque Agnes ten moita sensibilidade para compoñer e versionar canciós.

Agnes ía vestida de vermello e negro, cuns sinxelos pantalós e unha camisa que deixaba ao descuberto o seu pescozo fiño e remarcaba o seu escote. Estaba preciosa. O seu cabelo negro coma a noite e tan longo caíalle polos ombreiros e as costas ata chegarlle ao van. Non podía deixar de mirala porque os seus ollos e o seu sorriso me atrapaban, pero debía concentrarme no que tocaba.

«E eisí te quererei, vida miña,
ata a fin dos meus días;
e cantaremos e bailaremos
ata que remate a noitiña.

Miña rula, miña lúa,
miña estrela que me guía...»

Non puiden evitar sorrir cando notei que Agnes cravaba con forza os seus ollos negros en min. Sabía que me guindaba ises versos coa súa ialma toda. Sorría. Non a miraba, pero sabía que sorría namentres me cantaba a fin da canción. Deu o derradeiro repenicar na pandeireta e logo todo quedou en silencio.

Antía parou a gravación e todas comezamos a aturuxar con intensidade, con emoción, deixando ir as bágoas, a ilusión e a ledicia de estarmos xuntas. Silvia achegouse a min e, ignorándoo todo, abrazoume cunha forza que case me afogou. Boteime a chorar sen podelo evitar namentres eu tamén a apertaba contra min, acolléndoa entre os meus brazos coma se, ata daquela, Silvia estivese perdida nun infindo deserto.

De esguello, vin que Uxía quería achegarse a Agnes para abrazala, pero Agnes limitouse a collela da mao con agarimo namentres me ollaba directamente, sorrindo ao verme tan emocionada entre os brazos de Silvia.

Uxía ve a Agnes todos os días na cafetaría. Sempre vai almorzar eilí antes de comezar a traballar. Por iso me custaba entender por que, de todos xeitos, a quería abrazar. Ises celos estraños aínda me apertaban a ialma e quixen desfacelos, pero non puiden.

Aparteime de Silvia e mirei a Uxía cun milleiro de interrogantes nos ollos. Ela sorriume con burla. A min parecíame que me lía os pensamentos e que ría dos meus sentimentos; pero, finxindo que non se decataba de nada, achegouse a Agnes e colleuna sensualmente do van. Agnes virouse estrañada e, ao ver a tenra mirada que Uxía lle dedicaba, sacouse de enriba as súas maos e dirixiuse cara Silvia e mais eu, quen mirabamos con asombro a Uxía.  Notábase moitísimo que buscaba a Agnes, que a quería tocar e abrazar como fose, e Agnes tamén se dera de conta das súas intenciós.

      Á fin estamos todas xuntas —dixo Agnes limpándose unha bágoa rebelde que lle esvaraba pola meixela—. Canto os botaba en falla, rapaciñas.

      O de rapaciñas diralo por ti, non si? —riu Silvia mirándome de esguello—, pois eiquí xa temos unha candidata á vellez.

      Vai á merda, Silvia! —exclamei rindo con forza namentres a beliscaba no brazo—. Ti tamén vés comigo cara a vellez, ou é que non lembras que temos a mesma idade?

      Xa, pero eu aínda podo ter fillos.

      Segue indo á merda, paspana!

Agnes botouse a rir tanto que tivo que sentar no sofá que temos no estudo; no cal tantos momentos de paixón vivimos Agnes e mais eu antes dos ensaios.

      Haxa paz, rapaciñas —ría ela limpándose as bágoas—, e non sexas tan cruel, Silvia.

Uxía sorría burlona. Seguía sorrindo eisí, con ise aceno que tanto me acendía o sangue. Vireime para o piano e, finxindo ledicia, dixen:

      Agnes, toquemos a de “Iste amor é meu”, veña.

Agnes ergueuse do sofá e, namentres collía a pandeireta, miroume estrañada e preguntándome cos ollos se era o millor momento para tocar esa canción. Sabía, moi ben, que sentía, como me sentía, que pensaba; pero non me podía dicir nada porque era consciente de que, se verbalizaba o que me quería cuestionar, as demais podían mal interpretar aquela cantiga.

Comecei a tocar aquelas notas rápidas e alegres que, para min, nise momento, eran coma unha labazada na faciana burlona de Uxía. Agnes seguiume coa pandeireta e, cando entraba xa a primeira estrofa, cantou tentando non rir:

«Moito miras para mine, moito miras para mine,
e non sabes que de ti, eh,
si me podo resistire...

Moito miras para ela, moito miras para ela,
e esqueces, oh parviña,
que nunca fuches dela.

Ailalá, ailalelo, ailalelo...

Moito queres seducila,
moito desexas ti querela;
esqueces, miña vida,
que esta estrela non te alumea.

Moito queres seducila
sen que lle preguntes ren a ela,
e esqueces, rula,
que a ela túa vida ela ignora.

Tanto me ten, tanto me ten
que dela ti queiras lograr un querer,
pois non é de ti;
só me quere min,
e na túa vida a poderás ter...»

Agnes pechaba os ollos namentres cantaba e repenicaba, pois non quería mirar a ningures nin a ninguén. As demais axiña detectaran o ritmo da canción e seguían a Agnes coa pandeireta. Silvia ría. Non me facía falta mirala para saber que se aguantaba o riso, que tentaba agochalo nun sorriso que se espallaba polo seu rostro todo. Sabía que Uxía se preguntaba por que carallo estabamos tocando esa canción, a que viñan ises versos; pero tamén percibín que a ela lle facía graza que aquela canción soase xusto nise momento e enganchouse ao retrouso, de xeito inesperado, entoando coa mesma melodía que Agnes empregaba...

«Ela é de ti, seino moi ben,
pero a min tamén me puido querer,
me puido querer
cando a ti ela non te podía ver»

Sorrín namentres eu tamén me animaba e seguía:

«Canto sinto que só fose un soño,
que un soño unha noite dura
e vaise cediño co amencer.»

O estudo enchíase de retranca. Aquela emoción que a min me parecera punxente, indiscreta, como sempre o son os celos, estaba a se converter nunha ledicia que a todas nos facía sorrir. O malestar que me enchera a ialma íase pola fiestra aberta, voando coa humidade verdosa de aquela chuviosa tarde de marzo.

A pel branquiña de Agnes parecía brillar entre aquela luminescencia agrisada. Non había motivos para sentirme mal. Agnes comíame cos ollos nise momento. A canción rematara había uns segundos, pero aínda eu ficaba cos dedos nas teclas do piano. Uxía achegouse a min e empezou a masaxearme os ombreiros namentres se agachaba e deixaba caer no meu oído unhas verbas que me ruborizaron profundamente:

      Cando esta noite esteas con ela, lembra de min e faille todo iso que eu non podo facerlle.

Déronme ganas de darlle unha labazada, pero boteime a rir nerviosa no seu lugar. Uxía chiscoume un ollo e logo colocouse de novo na súa posición, no recuncho do estudo que lle correspondía ocupar. Agnes miroume intrigada e, ao ver que tiña as meixelas tinxidas de vermello, sorriume curiosa e con tanto amor que nise momento pensei que se achegaría a min e sairía comigo en brazos para amosarme canto me desexaba, lonxe de todas.

Mais, no canto diso, comezou a repenicar namentres nos pedía que cantásemos e tocásemos O maneo de Carrión. Como lle gusta esa cantiga. Sempre que pode, cántaa e tócaa coa súa ialma toda.

Despois do ensaio, sentamos cada unha nun lugar: Agnes e mais fixémolo no sofá; Silvia, Uxía e Antía, nas cadeiras que temos espalladas polo estudo. Respiramos fondamente namentres nos mirabamos satisfeitas.

      Quedaron unhas gravaciós perfectas. Van ter un éxito rotundo na nosa canle de Youtube.

      A xente quere concertos —dixo Uxía namentres se servía unha cervexa.

      Ogallá pronto os poidamos facer —desexou Agnes acariñándome a mao.

      Poderiamos facelo eiquí e retransmitilo —propuxo Silvia tamén servíndose unha cervexa.

      Ai, pois non é mala idea —indiquei eu pechando os ollos.

      Pois veña, o domingo vindeiro facémolo cando voltedes da aldeíña —resolveu Antía.

      Rapazas, quería contarvos algo —dixo Agnes—. Lembrade que quería abrir unha adega? —Todas asentimos—. Ben, pois aínda o quero facer, pero necesito a vosa axuda. A miña nai pode encargarse de algo, pero non de todo, e eu non dou feito todo o que quero facer. Na cafetaría, vou facer mudanzas moi positivas coas que quero anovar o negocio. Xa vos contarei cales son, pero quero que ti, por exemplo, Antía, fales con clientes que tes a ver se coñecen a alguén que... que me poida distribuír o viño e todo o demais... que eu diso pois non che sei moito. Xa falei coas empresas que son provedoras miñas e hai acordos case pechados, pero preciso a vosa axuda. Non sei se vos pido algo imposíbel...

      Para nada, Agnes. Somos unha familia, xa o sabes, e eu farei todo o que estea na miña mao para axudarte —aseguroulle Antía. Notei que Agnes se emocionara.

      Graciñas. A cousiña vai lenta, pero teño moita esperanza e moitas ganas de conseguir facer realidade iste soño.

      As principais beneficiadas diste novo negocio teu somos nós —indicou Uxía erguendo o seu vaso de cervexa—. Veña, servídevos cervexa e brindemos.

Obedecémola e brindamos con ledicia e agarimo. Era unha tarde moi especial e puiden esquecer, namentres a compartiamos, todas esas cousiñas que me doían ou me inquietaban.

Falamos de moitas cousas, de como nos sentiamos, do que queriamos facer ise ano, e eu notaba que o ar estaba cheo de esperanza e ledicia. Uxía pediume perdón cos ollos cando todas falaban, cando ninguén se daba de conta dos ollares que me enviaba, e eu sorrinlle, asegurándolle con aquel aceno que non pasaba nada, que entendía o que sentía. Agnes está máis guapa e preciosa que nunca e Uxía sempre sentiu moita atracción por ela. En quen teño que confiar é Agnes e dela non teño ningunha dúbida. Tanto me ten se as demais a miran con desexo. Quen importa é ela.

Marchamos contra as oito. Estiveramos tres horas xuntas, tres horas cheas de ledicia, risos e confidencias. Agnes e mais eu camiñamos en silencio pola rúa, pero eu sentía arder entre nós ise desexo que sempre nos fai perder o control do noso corpo e da nosa ialma cando estamos xuntiñas. Apenas entramos na casa, Agnes colleume da mao e guioume deica o noso cuarto, onde, namentres me chamaba co seu terno acento, me comezaba a bicar e a abrazar. Eu deixeime levar axiña. Necesitaba sentila comigo, saberme dela, sentirme dela, baixo as súas maos, co seu corpo, perdéndome nela. Os nosos bicos afastáronnos do mundo e crearon para nós esa burbulla na que eramos tan libres.

Como a natureza que revive coa chegada da primavera, eu tamén me sinto rexurdir, coma se na miña ialma tamén estivesen medrando flores que enchen o ar de recendos que nos dan a vida, que atraen ás bolboretas que voan libres polo ceo azul. Noto revivir o espírito da esperanza e créome máis capaz de enfrontar esas andainas da vida que aínda me restan por alcanzar e experimentar. Agnes dáme folgos sempre cos seus sorrisos, coa súa fermosa maneira de tratarme e de amarme, coa enerxía que lle mana dos seus movementos todos e da súa preciosa voz. O ensaio que onte compartimos todas tamén foi unha fonte de inspiración e ledicia para min. Necesitaba reunirme coas miñas amigas e gozar de estarmos xuntas, de vivir, de cantar e crear música asemade, sendo libres nesa terra na que non cabe o desalento.

Hai moitos motivos para sentírmonos felices, para sentirme feliz. Brila o sol con forza, desfacendo o frío que a invernía se nega a deixar ir, e a primavera reluce na herba verde que enche a beira dos ríos que tanta vida lle dan a Ourense. Camiñar xunta iles fai que creas que non hai motivos para estarmos tristeiriñas, para chorar de mágoa, senón só para sorrirlle á vida.

Un dos motivos que tanto nos animan é que xa podemos voltar á aldeíña. Fixémolo o sábado pasado. Agnes estaba moi nerviosa, preparando as cousas que queriamos levar, a piques sempre de botarse a chorar. Necesitaba ir á súa aldea coma se lle faltase o ar. O sábado pasado tamén foi un día moi bonito, cheo de luz e vida. Camiñamos por Ourense, antes de marcharmos á aldea, notando a vida aboiar ao noso redor. Había ledicia nas rúas, na xente e no ar. Aínda levarmos máscaras todos, eu podía detectar a facilidade coa que a xente sorría.

Cando comezamos a circular polas estreitas estradas, abeiradas todas de árbores cheos de vida xa, que conducen á aldea de Agnes, notei que o corazón me ía estalar de ledicia. Agnes baixara o volume da música que escoitabamos, baixara a súa fiestra para que entrase libremente o ar da mañá, tan azul e brillante, tan inzado de recendos que nos facían sorrir. Todo era verde e relucinte, estabamos atravesando a natureza revivida pola próxima primavera, estabamos felices e o ar tamén o percibía.

Cando apareceron no horizonte as montañas perladas de branco, Agnes sorriume namentres se lle enchían os ollos de bágoas. A aldea quedaba agochada entre os bosques que a arrodean, pero xa podiamos detectar a enerxía que sempre a caracterizou aboiando polo noso arredor, atraéndonos, chamándonos dende a distancia e dándonos a benvida a coa súa máxica existencia.

      Á fin, Luíña. Cando boto tanto tempo sen vir á aldeíña, síntome coma se pasasen anos da última vez que estivemos eiquí —confesoume Agnes coa voz tremente. Eu tamén estaba a piques de poñerme a chorar, contaxiada pola súa bonita emoción—. Que ganiñas teño de velos a todos, de ouvir o seu silencio...

Cando baixamos do coche, dispostas a ascender a costiña que nos separaba da Carballeira de enriba, Agnes tomoume con forza da mao e, sen dicirme nada, abrazoume forte, moi forte, namentres o ceo brillaba por riba de nós, acolléndonos, namentres o bosque todo nos daba a benvida co rechouchío dos paxaros que aniñaran xa nas súas verdes pólas. Había moito tempo que non ouvía unha melodía tan bonita e, correspondendo á fermosa e fonda aperta que Agnes me daba, tamén me botei a chorar, xunta ela, por toda a morriña que sentiramos, polo tanto que deveceramos regresar á aldea, por estarmos vivas nise intre que nos ataba á terra.

Eu nacín e medrei en Ourense, pero a Carballeira de enriba é o meu verdadeiro berce. Nise lugar, hai tanto de min coma o hai en Ourense, pero na aldea síntome distinta, como máis libre e conectada coas miñas raíces. Na aldea, son unha muller que non ten preocupaciós, que sabe contar o tempo doutra maneira, que pode diferenciar o que importa do que é superficial e superfluo. Na aldea, falo doutro xeito, falo coma Agnes, case como ela, co seu acento pechado dos da montaña de Ourense. Na aldea exprésome coma se non houbese motivos para ter présa, coma se o tempo fose infindo e non tivésemos que facer nada máis despois de cada actividade. Eu non me considero unha muller de cidade, por moi afeita que estea a vivir en Ourense, por moito que ame a miña Ourense.

Ascendemos amodiño a costa que conduce á Carballeira de enriba sentíndonos tan afortunadas que case que non sabiamos experimentalo, sen poder falar, sen poder dicir nada, só escoitando os sons que chegaban a nós, ulindo os verdes recendos que nos arrodeaban. Agnes aínda me levaba da mao e apertábama cando algún estímulo a emocionaba. Cada vez que regresamos á aldea despois dun longo confinamento, sentimos que o mundo e a vida se abren para nós, que volvemos ao fogar, que acadamos a felicidade máis indestrutíbel. Sentimos que entramos no ceo, que as preocupaciós quedan atrás, que, como as sacerdotisas que chegan a Avalón despois dunha longa tempada lonxe da maxia, notamos que a ialma se nos enche de solemnidade, de dita e poder.

As rúas da aldea brilaban tamén baixo aquil intenso día, coma se o sol as cubrise. A pedra temperada pola calor contrastaba co ceo azul que todo o protexía. Alá lonxe, as montañas que agochaban a aldeíña do resto do mundo refulxían pola neve que aínda as enchía. Vimos a Damián camiñando acougadamente entre as rúas, levando á súa vaquiña, e Agnes saudouno con tanta ledicia que case non podía falar.

Ao ouvir as nosas voces, Anxiños veu correndo cara nós. Traballaba na eira. Agnes sabía que recollía grelos, pero eu non pensei no que podería estar facendo cando nós chegásemos. Agnes tivo que detela para que non se lanzase a ela para abrazala. Anxiños non levaba máscara e, malia levarmos a FFP2, non queriamos poñela en perigo.

      Pero como non te vou abrazar, miña filla, se hai meses que non te vexo? —preguntoulle Anxiños a Agnes chorando sen podelo evitar.

      Non podes, naiciña, alomenos agora. Logo collereite da mao, cando te protexas ti.

      Maldito becho do carallo —dixo Damián con rabia.

Agnes non puido evitar rir, pero eu sabía que estaba tan de acordo con Damián coma Anxiños e mais eu.

Mais non podermos abrazarnos non impediu que a ledicia aboiase ao noso arredor. A mañá era tan bonita que non podiamos sentirnos tristeiriños nin decepcionados, por moi lonxe que tivésemos que estar os uns dos outros cando falabamos.

      Limpeivos a casiña para que esteades cómodas —informounos Anxiños sorríndonos.

      E eu fíxenche unha bica, naiciña, porque sempre a fas ti e quero que esta vez comamos unha feita por min —dixo Agnes alongándolle a bica envolta en papel de cociña Agnes négase a usar papel de prata—. Saíume moi rica.

      Como o sabes, se está enteira?

      Pois porque recende coma as túas.

Todos rimos. Eran conversas sinxeliñas as que mantiñamos, pero enchíannos tanto a ialma que nos abondaban xa.

A fin de semana na aldeíña foi incríbel, fermosa, íntima e máxica. Había moito tempo que non estabamos envoltas en tanta e tanta paz, arrodeadas de tanta natureza, protexidas por tantas árbores, polo inmenso silencio que o bosque acubilla... e estou moi feliz por poder compartir con Agnes unhas experiencias tan bonitas que tanto nos enriquecen. Devezo por voltar xa. Iremos iste venres e regresaremos o domingo despois de xantar porque, na tarde, temos un concerto todas.

Agnes abriu xa de todo a cafetaría o venres pasado e moitos dos clientes que sempre a apoiaron felicitárona por ser forte, por loitar e por non renderse. Agnes está máis unida que nunca ao seu negocio e asegúrame que nunca deixará de loitar por mantelo aberto, malia todas as dificultades que iste virus nos pon polo noso camiño. Iso faime sentir moi orgullosa dela. Traballa con ganas e ilusión e esas ganas e ilusión que ten contáxianseme a min tamén.

Agora vén outra andaina da miña vida, si, é certo, pode que algo dolorosa, pero non penso renderme nin desanimarme. Teño ao meu lado unha persoa marabillosa que me apoia e me acompaña en todo momento, que nunca deixa de amosarme que me quere, que o son todo para ela. Teño tamén unhas amigas verdadeiras que me fan rir cando máis afundida me sinto e iso é a verdadeira amizade, acompañar nos momentos duros converténdoos tamén nun motivo de riso. Non me imaxino sen elas, nin sen Agnes nin todas as demais... porque son a miña familia.

 

Traducción:


Jueves, 4 de marzo de 2021

«Si me quieres para ti
báilame, ruliña,
báilame y cántame
para que tu amor no muera.

Ailalá, ailalelo, ailalá...

Si no quieres que te deje,
vida mía, por otro amor,
cántame y cántame,
que me molesta tu dolor.

Ailalá, ailalelo, ailalá...»

Cantaba Agnes cerrando los ojos con fuerza, queriendo esconder las lágrimas de emoción que se los habían llenado. Tañía con el alma puesta en cada golpe, en cada movimiento. Su voz sonaba libre, llena de vida y de energía. Su voz dulce de terciopelo volaba libre por la estancia, por el lugar en el que siempre ensayamos. Hacía muchos meses que no estábamos juntas allí y sentía flotar por el aire una tiernísima sensación de bienestar que me acariciaba el corazón. Yo acompañaba las palabras de Agnes, su pandereta, también la de Silvia, la de Uxía y también la de Antía con mi amado piano. No podía mirarlas a todas porque estaba a punto de echarme a llorar. Yo también estaba muy emocionada. Era nuestro primer ensayo después de muchos meses sin poder juntarnos. Todas queríamos abrazarnos, pero el miedo y la prudencia nos lo impedían. No podíamos dejarnos llevar por la alegría olvidando las medidas de seguridad que podían protegernos. Tocábamos las unas lejos de las otras y teníamos la ventana abierta para que el aire se renovase. Hacía una tarde nublada y bonita cuyo color grisáceo nos acogía como si fuesen unos brazos amorosos.

No quería mirarlas porque también percibía detalles que prefería ignorar. Uxía no retiraba los ojos de Agnes. La observaba continuamente, fijándose en todos sus movimientos, en sus soñadoras sonrisas, en los ademanes de su cuerpo, y resbalaba los ojos por la forma de sus caderas, por su cintura e incluso se atrevía a clavar la mirada en sus pequeñiños pechos, tan bonitos que los tiene. No soy celosa, pero me da rabia que Uxía no se reprima, que la mire así sabiendo que yo estoy delante. No soy celosa porque sé que Uxía no tiene nada que hacer con Agnes. Agnes sólo la quiere como una amiga y yo eso lo sé perfectamente, pero me molesta que la mire así y no puedo evitarlo.

Silvia y Antía se mantenían lejos de todo, ajenas a mis ardientes pensamientos; los que cada vez eran más fuertes. Estaba a punto de desconcentrarme y no quería equivocarme porque la grabación que estábamos haciendo estaba quedando perfecta. Por eso clavé los ojos en la partitura que tenía delante; la que había escrito con la ayuda de Agnes, quien es la principal compositora de las canciones que tocamos. Agnes también se encarga de hacer versiones de cantigas que le llegaron al alma y a nosotras nos parece bien todo lo que nos trae porque Agnes tiene mucha sensibilidad para componer y versionar canciones.

Agnes iba vestida de rojo y negro, con unos sencillos pantalones y una camisa que dejaba al descubierto su cuello fino y remarcaba su escote. Estaba preciosa. Su cabello negro como la noche y tan largo le caía por los hombros y la espalda hasta llegarle a la cintura. No podía dejar de mirarla porque sus ojos y su sonrisa me atrapaban, pero debía concentrarme en lo que tocaba.

«Y así te querré, vida mía,
hasta el fin de mis días;
y cantaremos y bailaremos
hasta que termine la nocheciña.

Mi rula, mi luna,
mi estrella que me guía...»

No pude evitar sonreír cuando noté que Agnes clavaba con fuerza sus ojos negros en mí. Sabía que me lanzaba esos versos con toda su alma. No la miraba, pero sabía que sonreía mientras me cantaba el fin de la canción. Dio el último percutir en la pandereta y luego todo quedó en silencio.

Antía paró la grabación y todas comenzamos a aturuxar con intensidad, con emoción, dejando ir las lágrimas, la ilusión y la alegría de estar juntas. Silvia se acercó a mí e, ignorándolo todo, me abrazó con una fuerza que casi me ahogó. Me eché a llorar sin poder evitarlo mientras yo también la apretaba contra mí, acogiéndola entre mis brazos como si, hasta entonces, Silvia hubiese estado perdida en un infinito desierto.

De soslayo, vi que Uxía quería acercarse a Agnes para abrazarla, pero Agnes se limitó a cogerla de la mano con cariño mientras me miraba directamente, sonriendo al verme tan emocionada entre los brazos de Silvia.

Uxía ve a Agnes todos los días en la cafetería. Siempre va a desayunar allí antes de comenzar a trabajar. Por eso me costaba entender por qué, de todos modos, quería abrazarla. Esos celos extraños todavía me presionaban el alma y quise deshacerlos, pero no pude.

Me aparté de Silvia y miré a Uxía con mil interrogantes en los ojos. Ella me sonrió con burla. A mí me pareció que me leía los pensamientos y que se reía de mis sentimientos; pero, fingiendo que no se enteraba de nada, se acercó a Agnes y la cogió sensualmente de la cintura. Agnes se volvió extrañada y, al ver la tierna mirada que Uxía le dedicaba, se sacó de encima sus manos y se dirigió hacia Silvia y yo, quienes mirábamos con asombro a Uxía. Se notaba muchísimo que buscaba a Agnes, que la quería tocar y abrazar como fuese, y Agnes también se había dado cuenta de sus intenciones.

      Al fin estamos todas juntas —dijo Agnes limpiándose una lágrima rebelde que le resbalaba por la mejilla—. Cuánto os echaba en falta, rapaciñas.

      Lo de rapaciñas lo dirás por ti, ¿no? —rió Silvia mirándome de reojo—, pues aquí ya tenemos una candidata a la vejez.

      ¡Vete a la mierda, Silvia! —exclamé riendo con fuerza mientras la pellizcaba en el brazo—. Tú también vienes conmigo hacia la vejez, ¿o es que no te acuerdas de que tenemos la misma edad?

      Ya, pero yo aún puedo tener hijos.

      ¡Sigue yéndote a la mierda, capulla!

Agnes se echó a reír tanto que tuvo que sentarse en el sofá que tenemos en el estudio; en el cual tantos momentos de pasión vivimos Agnes y yo antes de los ensayos.

      Haya paz, rapaciñas —reía ella limpiándose las lágrimas—, y no seas tan cruel, Silvia.

Uxía sonreía burlona. Seguía sonriendo así, con ese gesto que tanto me encendía la sangre. Me volví para el piano y, fingiendo alegría, dije:

      Agnes, toquemos la de “Ese amor es mío”, venga.

Agnes se levantó del sofá y, mientras cogía la pandereta, me miró extrañada y preguntándome con los ojos si era el mejor momento para tocar esa canción. Sabía, muy bien, qué sentía, cómo me sentía, qué pensaba; pero no podía decirme nada porque era consciente de que, si verbalizaba lo que quería cuestionarme, las demás podían malinterpretar aquella cantiga.

Comencé a tocar aquellas notas rápidas y alegres que, para mí, en ese momento, eran como una bofetada en la cara de Uxía. Agnes me siguió con la pandereta y, cuando entraba ya la primera estrofa, cantó intentando no reírse:

«Mucho miras para mí, mucho miras para mí,
y no sabes que de ti, eh,
sí me puedo resistir...

Mucho miras para ella, mucho miras para ella,
y olvidas, o tontiña,
que nunca fuiste de ella.

Ailalá, ailalelo, ailalelo...

Mucho quieres seducirla,
mucho deseas tú quererla;
olvidas, vida mía,
que esta estrella no te ilumina.

Mucho quieres seducirla
sin que le preguntes nada a ella,
y olvidas, rula,
que ella tu vida ignora.

Tanto me da, tanto me da
que de ella tú quieras lograr un querer,
pues no es de ti;
sólo me quiere a mí,
y en tu vida la podrás tener...»

Agnes cerraba los ojos mientras cantaba y percutía, pues no quería mirar a ninguna parte ni a nadie. Las demás enseguida habían detectado el ritmo de la canción y seguían a Agnes con la pandereta. Silvia reía. No me hacía falta mirarla para saber que se aguantaba la risa, que intentaba ocultarla en una sonrisa que se esparcía por todo su rostro. Sabía que Uxía se preguntaba por qué carallo estábamos tocando esa canción, a qué venían esos versos; pero también percibí que a ella le hacía gracia que aquella canción sonase justo en ese momento y se enganchó al estribillo, de modo inesperado, entonando con la melodía que Agnes empleaba...

«Ella es de ti, lo sé muy bien,
pero a mí también me pudo querer,
me pudo querer
cuando a ti ella no te podía ver»

Sonreí mientras yo también me animaba y seguía:

«Cuánto siento que sólo fuese un sueño,
que un sueño una noche dura
y se va tempraniño con el amanecer»

El estudio se llenaba de retranca. Aquella emoción que a mí me había parecido punzante, indiscreta, como siempre lo son los celos, estaba convirtiéndose en una alegría que a todas nos hacía sonreír. El malestar que me había henchido el alma se iba por la ventana abierta, volando con la humedad verdosa de aquella lluviosa tarde de marzo.

La piel blanquiña de Agnes parecía brillar entre aquella luminiscencia grisácea. No había motivos para sentirme mal. Agnes me comía con los ojos en ese momento. La canción había acabado hacía algunos segundos, pero todavía yo permanecía con los dedos en las teclas del piano. Uxía se acercó a mí y empezó a masajearme los hombros mientras se agachaba y dejaba caer en mi oído unas palabras que me ruborizaron profundamente:

      Cuando esta noche estés con ella, acuérdate de mí y hazle todo eso que yo no puedo hacerle.

Me dieron ganas de darle una bofetada, pero me eché a reír nerviosa en su lugar. Uxía me guiñó un ojo y se colocó de nuevo en su posición, en el rincón del estudio que le correspondía ocupar. Agnes me miró intrigada y, al ver que tenía las mejillas teñidas de rojo, me sonrió curiosa y con tanto amor que en ese momento pensé que se acercaría a mí y saldría conmigo en brazos para demostrarme cuánto me deseaba, lejos de todas.

Mas, en vez de eso, comenzó a percutir mientras nos pedía que cantásemos y tocásemos O maneo de Carrión. Cómo le gusta esa cantiga. Siempre que puede, la canta y la toca con toda su alma.

Después del ensayo, nos sentamos cada una en un lugar. Agnes y yo lo hicimos en el sofá; Silvia, Uxía y Antía, en las sillas que tenemos esparcidas por el estudio. Respiramos hondamente mientras nos mirábamos satisfechas.

      Han quedado unas grabaciones perfectas. Van a tener un éxito rotundo en nuestro canal de YouTube.

      La gente quiere conciertos —dijo Uxía mientras se servía una cerveza.

      Ojalá pronto podamos hacerlos —deseó Agnes acariciándome la mano.

      Podríamos hacerlo aquí y retransmitirlo —propuso Silvia también sirviéndose una cerveza.

      Ay, pues no es mala idea —indiqué yo cerrando los ojos.

      Pues venga, el domingo que viene lo hacemos cuando regreséis de la aldeíña —resolvió Antía.

      Rapazas, quería contaros algo —dijo Agnes—. ¿Os acordáis de que quería abrir una bodega? —Todas asentimos—. Bien, pues todavía quiero hacerlo, pero necesito vuestra ayuda. Mi madre puede encargarse de algo, pero no de todo, y yo no consigo hacer todo lo que quiero hacer. En la cafetería, voy a hacer cambios muy positivos con los que quiero renovar el negocio. Ya os contaré cuáles son, pero quiero que tú, por ejemplo, Antía, hables con clientes que tienes a ver si conocen a alguien que... que pueda distribuirme el vino y todo lo demás... que yo de eso pues no te sé mucho. Ya hablé con las empresas que son proveedoras mías y hay acuerdos casi cerrados, pero requiero de vuestra ayuda. No sé si os pido algo imposible...

      Para nada, Agnes. Somos una familia, ya lo sabes, y yo haré todo lo que esté en mi mano para ayudarte —le aseguró Antía. Noté que Agnes se había emocionado.

      Graciñas. La cosiña va lenta, pero tengo mucha esperanza y muchas ganas de conseguir hacer realidad este sueño.

      Las principales beneficiadas de este nuevo negocio tuyo somos nosotras —indicó Uxía levantando su vaso de cerveza—. Venga, servíos cerveza y brindemos.

La obedecimos y brindamos con alegría y cariño. Era una tarde muy especial y pude olvidar, mientras la compartíamos, todas esas cosiñas que me dolían o me inquietaban.

Hablamos de muchas cosas, de cómo nos sentíamos, de lo que queríamos hacer ese año, y yo notaba que el aire estaba lleno de esperanza y alegría. Uxía me pidió perdón con los ojos cuando todas hablaban, cuando nadie se daba cuenta de las miradas que me enviaba, y yo le sonreí, asegurándole con aquel ademán que no pasaba nada, que entendía lo que sentía. Agnes está más guapa y preciosa que nunca y Uxía siempre sintió mucha atracción por ella. En quien tengo que confiar es Agnes y de ella no tengo ninguna duda. Tanto me da si las demás la miran con deseo. Quien importa es ella.

Nos marchamos cerca de las ocho. Habíamos estado tres horas juntas, tres horas llenas de alegría, risas y confidencias. Agnes y yo caminamos en silencio por la calle, pero yo sentía arder entre nosotras ese deseo que siempre nos hace perder el control de nuestro cuerpo y de nuestra alma cuando estamos juntiñas. Apenas entramos en casa, Agnes me cogió de la mano y me guio hacia nuestro cuarto, donde, mientras me llamaba con su tierno acento, me comenzaba a besar y a abrazar. Yo me dejé llevar enseguida. Necesitaba sentirla conmigo, saberme de ella, sentirme de ella, bajo sus manos, con su cuerpo, perdiéndome en ella. Nuestros besos nos alejaron del mundo y crearon para nosotras esa burbuja en la que éramos tan libres.

Como la naturaleza que revive con la llegada de la primavera, yo también me siento resurgir, como si en mi alma también estuviesen creciendo flores que llenan el aire de aromas que nos dan la vida, que atraen a las mariposas que vuelan libres por el cielo azul. Noto revivir el espíritu de la esperanza y me creo más capaz de afrontar esas etapas de la vida que aún me quedan por alcanzar y experimentar. Agnes me da fuerzas siempre con sus sonrisas, con su hermosa manera de tratarme y de amarme, con la energía que le mana de todos sus movimientos y de su preciosa voz. El ensayo que ayer compartimos todas también fue una fuente de inspiración y alegría para mí. Necesitaba reunirme con mis amigas y disfrutar de estar juntas, de vivir, de cantar y crear música a la vez, siendo libres en esa tierra en la que no cabe el desaliento.

Hay muchos motivos para sentirnos felices, para sentirme feliz. Brilla el sol con fuerza, deshaciendo el frío que la invernía se niega a dejar ir, y la primavera reluce en la hierba verde que llena la orilla de los ríos que tanta vida le dan a Ourense. Caminar junto a ellos hace que creas que no hay motivos para estar tristiñas, para llorar de lástima, sino sólo para sonreírle a la vida.

Uno de los motivos que tanto nos animan es que ya podemos regresar a la aldeíña. Lo hicimos el sábado pasado. Agnes estaba muy nerviosa, preparando las cosas que queríamos llevar, a punto siempre de echarse a llorar. Necesitaba ir a su aldea como si le faltase el aire. El sábado pasado también fue un día muy bonito, lleno de luz y vida. Caminamos por Ourense, antes de marcharnos a la aldea, notando flotar la vida a nuestro alrededor. Había alegría en las calles, en la gente y en el aire. Aun llevar mascarillas todos, yo podía detectar la facilidad con la que la gente sonreía.

Cuando comenzamos a circular por las estrechas carreteras, orilladas todas por árboles llenos de vida ya, que conducen a la aldea de Agnes, noté que el corazón me iba a estallar de alegría. Agnes había bajado el volumen de la música que escuchábamos, había bajado su ventana para que entrase libremente el aire de la mañana, tan azul y brillante, tan henchido de aromas que nos hacían sonreír. Todo era verde y reluciente, estábamos atravesando la naturaleza revivida por la próxima primavera, estábamos felices y el aire también lo percibía.

Cuando aparecieron en el horizonte las montañas perladas de blanco, Agnes me sonrió mientras se le llenaban los ojos de lágrimas. La aldea quedaba escondida entre los bosques que la rodean, pero ya podíamos detectar la energía que siempre la caracterizó flotando a nuestro alrededor, atrayéndonos, llamándonos desde la distancia y dándonos la bienvenida con su mágica existencia.

      Al fin, Luíña. Cuando estoy tanto tiempo sin venir a la aldeíña, me siento como si hubiesen pasado años de la última vez que estuvimos aquí —me confesó Agnes con la voz trémula. Yo también estaba a punto de ponerme a llorar, contagiada por su bonita emoción—. Qué ganiñas tengo de verlos a todos, de oír su silencio...

Cuando bajamos del coche, dispuestas a ascender la cuestiña que nos separaba de la Carballeira de enriba, Agnes me tomó con fuerza de la mano y, sin decirme nada, me abrazó fuerte, muy fuerte, mientras el cielo brillaba por encima de nosotras, acogiéndonos, mientras todo el bosque nos daba la bienvenida con el gorjeo de los pájaros que habían anidado ya en sus verdes ramas. Hacía mucho tiempo que no oía una melodía tan bonita y, correspondiendo al hermoso y hondo abrazo que Agnes me daba, también me eché a llorar, junto a ella, por toda la morriña que habíamos sentido, por lo tanto que habíamos ansiado regresar a la aldea, por estar vivas en ese instante que nos ataba a la tierra.

Yo nací y crecí en Ourense, pero la Carballeira de enriba es mi verdadera cuna. En ese lugar, hay tanto de mí como lo hay en Ourense, pero en la aldea me siento distinta, como más libre y conectada con mis raíces. En la aldea, soy una mujer que no tiene preocupaciones, que sabe contar el tiempo de otra manera, que puede diferenciar lo que importa de lo que es superficial y superfluo. En la aldea, hablo de otro modo, hablo como Agnes, casi como ella, con su acento cerrado de los de la montaña de Ourense. En la aldea me expreso como si no hubiese motivos para tener prisa, como si el tiempo fuese infinito y no tuviésemos que hacer nada más después de cada actividad. Yo no me considero una mujer de ciudad, por muy hecha que esté a vivir en Ourense, por mucho que ame mi Ourense.

Ascendemos despaciño la cuesta que conduce a la Carballeira de enriba sintiéndonos tan afortunadas que casi no sabíamos experimentarlo, sin poder hablar, sin poder decir nada, sólo escuchando los sonidos que llegaban a nosotras, oliendo los verdes aromas que nos rodeaban. Agnes aún me llevaba de la mano y me la apretaba cuando algún estímulo la emocionaba. Cada vez que regresamos a la aldea después de un largo confinamiento, sentimos que el mundo y la vida se abren para nosotras, que volvemos al hogar, que alcanzamos la felicidad más indestructible. Sentimos que entramos en el cielo, que las preocupaciones quedan atrás, que, como las sacerdotisas que llegan a Avalón después de una larga temporada lejos de la magia, notamos que el alma se nos llena de solemnidad, de dicha y poder.

Las calles de la aldea brillaban también bajo aquel intenso día, como si el sol las cubriese. La piedra templada por el calor contrastaba con el cielo azul que todo lo protegía. Allá lejos, las montañas que ocultaban la aldeíña del resto del mundo refulgían por la nieve que aún las llenaba. Vimos a Damián caminando sosegadamente entre las calles, llevando a su vaquiña, y Agnes lo saludó con tanta alegría que casi no podía hablar.

Al oír nuestras voces, Anxiños vino corriendo hacia nosotras. Trabajaba en la era. Agnes sabía que recogía grelos, pero yo no pensé en lo que podría estar haciendo cuando nosotras llegásemos. Agnes tuvo que detenerla para que no se lanzase a ella para abrazarla. Anxiños no llevaba mascarilla y, pese a llevar la FFP2, no queríamos ponerla en peligro.

      Pero ¿cómo no voy a abrazarte, hija mía, si hace meses que no te veo? —le preguntó Anxiños a Agnes llorando sin poder evitarlo.

      No puedes, naiciña, al menos ahora. Luego te cogeré de la mano, cuando te protejas tú.

      Maldito bicho del carallo —dijo Damián con rabia.

Agnes no pudo evitar reír, pero yo sabía que estaba tan de acuerdo con Damián como Anxiños y yo.

Mas no poder abrazarnos no impidió que la alegría flotase a nuestro alrededor. La mañana era tan bonita que no podíamos sentirnos tristiños ni decepcionados, por muy lejos que tuviésemos que estar los unos de los otros cuando hablábamos.

      Os he limpiado la casiña para que estéis cómodas —nos informó Anxiños sonriéndonos.

      Yo te he hecho una bica, naiciña, porque siempre la haces tú y quiero que esta vez comamos una hecha por mí —dijo Agnes alargándole la bica envuelta en servilletas. Agnes se niega a usar papel de plata—. Me ha salido muy rica.

      ¿Cómo lo sabes, si está entera’

      Pues porque huele como las tuyas.

Todos reímos. Eran conversaciones sencillas las que manteníamos, pero nos llenaban tanto el alma que nos bastaban ya.

El fin de la semana en la aldeíña fue increíble, hermoso, íntimo y mágico. Hacía mucho tiempo que no estábamos envueltas en tanta y tanta paz, rodeadas de tanta naturaleza, protegidas por tantos árboles, por el inmenso silencio que el bosque acobija... y estoy muy feliz por poder compartir con Agnes unas experiencias tan bonitas que tanto nos enriquecen. Ansío regresar ya. Iremos este viernes y volveremos el domingo después de comer porque, por la tarde, tenemos un concierto todas.

Agnes abrió ya del todo la cafetería el viernes pasado y muchos de los clientes que siempre la apoyaron la felicitaron por ser fuerte, por luchar y por no rendirse. Agnes está más unida que nunca a su negocio y me asegura que nunca dejará de luchar por mantenerlo abierto, pese a todas las dificultades que este virus nos pone por nuestro camino. Eso me hace sentir muy orgullosa de ella. Trabaja con ganas e ilusión y esas ganas e ilusión que tiene se me contagian a mí también.

Ahora viene otra etapa de mi vida, sí, es cierto, puede que algo dolorosa, pero no pienso rendirme ni desanimarme. Tengo a mi lado una persona maravillosa que me apoya y me acompaña en todo momento, que nunca deja de demostrarme que me quiere, que lo soy todo para ella. Tengo también unas amigas verdaderas que me hacen reír cuando más hundida me siento y eso es la verdadera amistad, acompañar en los momentos duros convirtiéndolos también en un motivo de risa. No me imagino sin ellas, ni sin Agnes ni sin todas las demás... porque son mi familia.

 


miércoles, 24 de febrero de 2021

DIARIO DE LÚA: VENRES, 19 DE FEBREIRO DE 2021

Venres, 19 de febreiro de 2021

Ando sempre tan ocupada con diversas cousas que non lembro de escribir no meu diario. Cústame moito atopar un momento no que poida escribir con calma e, ademais, non me apetece mergullarme nos meus sentimentos e poñerlles nome ás emociós que sinto. Ser psicóloga axúdame a recoñecer o que me sucede en todo momento e saber que podo facer para acougarme cando non me encontro ben, pero, dende hai dúas semanas, paréceme que non podo controlar os meus sentimentos. Paréceme que, por dentro de min, hai emociós e pensamentos que me domean sen que o poida evitar e coido que me está acontecendo iso porque o meu corpo está mudando.

Hai tres meses que non teño a menstruación e iso nótase en moitos eidos da miña vida. Dende hai un mes, sinto que teño as emociós descontroladas e, istes días, teño a mente chea de pensamentos que me doen coma se fosen coitelos que se me cravan na ialma. Non ter a pingadeira é sinal de que me achego xa a unha andaina da miña vida da que non podo fuxir. Non podo deter o tempo. O tempo da miña existencia avanza sen que eu o queira nin o poida evitar. Sempre pensei que envellecer é algo precioso, que é a mostra de que estás viva e que vas amoreando experiencias; pero, cando sentes que o teu corpo deixa de funcionar como sempre o fixo, dáste de conta de que ren é tan marabilloso e bonito como parece. Non sei se estou preparada para enfrontarme a iste cambio.

Agnes dime que ren é definitivo, que o feito de ter tres faltas non significa que xa comezase a ter sen dúbida a menopausa; pero sei que mo di para acougarme. Sei que ela tamén pensa que xa empezou para min esa andaina que a todas as mulleres nos acaba chegando e negar o evidente faime máis dano aínda. Eu, a Agnes, véxoa tan nova, tan chea de vida, con tanta enerxía na ialma e no corpo que, xunta ela, me sinto vella, sen folgos para recoñecer o que me está a ocorrer.

Agnes ficou unhas cantas semanas sen traballar; pero, a semana pasada, Silvia e mais ela decidiron volver abrir a cafetaría porque perdían máis cartos non traballando que traballando a medias. Ela cría que era unha parvada ter o negocio aberto porque non ían case clientes, pero o ben que lles está a ir nistes días amosoulles que non están a perder o tempo, que a xente bota moito en falta ir consumir eilí e que as satisfai moito traballar. Eu alégrome moito por elas, de verdade. Cando Agnes non traballaba, ficaba na casa practicamente o día todo, dedicábase só a cociñar, a limpar, a mercar e a coidar de si mesma a través de diferentes actividades. Tamén saía, pero dicíame que prefería camiñar comigo, malia ir soíña algunhas ocasiós ao Miño ou a outros lugares de Ourense. Tampouco podía facer moitas cousas porque leva chovendo dende hai case tres semanas de xeito intermitente ás veces e de xeito constante, noutras; pero a min gústame moito a choiva e Agnes e mais eu sentímonos estrañas cando non chove.

Sinceramente, a min Agnes dáme envexa. É certo que ten os seus momentos malos. Os momentos malos de Agnes son realmente malos. Son terríbeis. Non hai ren que a poida acougar e mesmo é imposíbel falar con ela cando está mal. Estivo moi mal durante case dúas semanas e custáballe moito conversar e ter ganas de facer cousas. Aturaba como podía ise malestar, pero continuamente queixábase de que non se encontraba ben e dicíame que só desexaba estar en silencio. Coincidiu que choveu moito e non podiamos saír camiñar polo noso Barbaña, pero fixémolo por Ourense algunhas tardes porque ambas as dúas precisamos saír e que nos dea o ar. Cando Agnes está eisí, por moitos estudos que eu teña, non sei como axudala, que facer para que se sinta millor. O único que ela necesita é que a acompañe nises profundos e longos silencios que mantén consigo mesma e non preguntarlle nin esixirlle nada que poida intensificar a súa ansiedade. Cando está eisí, dime que non pode falar por moito que se esforce por facelo porque non ten folgos para expresarse, para construír frases, e que só sente unha bóla de ferro que lle aperta o peito. Os seus ataques de ansiedade son arrepiantes e cústame moitísimo tranquilizala cando ten algún diles. Só podo agardar a que pase a treboada... que acaba pasando, pero agoníame moitísimo vela tan mal... e, cando está eisí, sen azos para falar nin facer ren, o único que desexo é que non sufra ningún ataque.

Eu traballo na casa porque na consulta non é nada seguro atender aos clientes e prefiro facer videochamadas. Non me gusta nada traballar na casa, nada, en absoluto. Eu necesito o contacto coa xente. Estou farta desta situación, das restriciós, de estar pendente de que Agnes poida traballar, de que lle permitan abrir o seu negocio. Polo menos, pode atender aos clientes na cafetaría, pero non poden tomar nada eilí. O único que poden facer é levarse os pedidos, pero Agnes di que iso lle abonda, pero abóndalle porque leva anos eisí (a min paréceme que levamos anos nesta situación) e non lle quedou máis remedio que conformarse, pero eu sei que ela tamén está farta destas circunstancias e que devece por recuperar a nosa rutina.

Eu non podo máis. Necesito ver ás miñas amigas, necesito vivir sen sentir medo, sen temer que Agnes me veña co virus cada vez que chega de traballar, que non teñamos pesadelos nos que unha das dúas se contaxia e morre soa na UCI. Necesito saír de Ourense e ir á aldea xunta Agnes. Agnes necesita ver á súa nai. Devecemos por recuperar os nosos ensaios, tocar, bailar, cantar coas nosas amigas, rir, gozar da vida. Agnes e mais eu cantamos, mesmo pandeiramos xuntas e compoñemos canciós. Agnes ultimamente está moi inspirada, pero as canciós que compón son moi tristes e a min paréceme que teñen no seu soar a melodía máis nostálxica da vida, pero son preciosas. Non obstante, necesitamos o contacto con Uxía, con Silvia e Antía, necesitamos que as súas voces nos acompañen, que o fagan tamén cos seus instrumentos. Ela non mo di porque sabe que me desanima que decotío me estea a confesar o que bota en falla, porque sabe que eu coñezo os seus sentimentos e porque cre que alimentará a nosa tristura no caso de que sexa sincera; pero eu sei moi ben o que pensa cando queda calada, cando non me mira, cando se mergulla nos seus pensamentos e fica minutos e minutos pensando ata que algo a extrae dise silencio, que a meirande parte das veces é ela quen sae soíña dos seus pensamentos porque eu non sei que dicirlle xa.

Eu comezo a ter pensamentos que non podo domear e iso faime sentir moi impotente porque sempre fun moi optimista, malia ter a ialma chea de tristura. Pasei momentos moi malos ao longo da miña vida, pero sempre fun capaz de rexurdir da tristura e a desesperación. Que me ocorre? Sucédeme que me sinto algo máis vella que hai uns meses, que teño o corpo rarísimo por mor de que non me vén a pingadeira, que noto que estou de mal humor case todos os días e que me poño a chorar por calquera cousa. Cústame atender aos meus clientes, pero tamén me gusta axudar aos demais e, moitas veces, sinto que, a través dos seus problemas, eu podo encontrar soluciós para os meus. Hei de aceptar que seica estea mudando xa definitivamente a miña maneira de ser e que realmente si teña comezado a menopausa para min.

O luns, pregunteille a Agnes se era consciente do que quería dicir ter a menopausa. Ela díxome que si, pero non me abondaba coa súa resposta e, a piques de poñerme a chorar, empecei a dicirlle que ter a menopausa significaba que non podería controlar as miñas mudanzas de humor, que posibelmente o corpo me mudase, seica engordase, seica me volvese insoportábel. Istes días non me soporto nin eu. Agnes díxome: pero eu voute querer igual, ruliña.

Iste ano cumprirei 48 anos. É lóxico que me estean a pasar estas cousas xa, pero non o acepto. A min paréceme que Agnes non ten tres anos menos ca min, senón vinte como mínimo. Véxoa tan chea de enerxía, mesmo cando non se encontra ben animicamente. Cando non está ben animicamente, paréceme que me acho perante dunha adolescente que pensa que o mundo está na súa contra, porque é o que me revela coas preguntas que me fai cando ten algunha crise. Pregúntame por que temos que vivir isto, canto vai durar esta situación, se vai poder estar coa súa nai antes de que ela marche para sempre... e chora, chora tanto que non sei como acougala. Cando me recoñece que ten unha crise, sinto un frío moi forte na ialma. Sei que Agnes está curada, se non definitivamente, alomenos ata o punto de non ter crises que poidan esnaquizar a súa cordura; pero creo que nunca se poderá desfacer da intensidade coa que sinte as cousas. Falo tanto de Agnes porque me afecta moito todo o que lle pase. Quero que estea ben e, cando boto horas sen vela, teño a necesidade de preguntarlle se se encontra ben, como lle está a ir o día, se precisa falar comigo por algo. Non sabe enfrontar certas situaciós das que logo me fala coma se fosen pesadelos... pero Silvia está con ela na cafetaría a partir da unha do mediodía. Non a deixa soa. Silvia tamén está farta disto xa. A min non me pode ver porque non podemos xuntarnos con persoas coas que non convivamos, pero a Agnes vea todos os días e iso dáme moita envexa. Necesito as apertas das miñas amigas, de Anxiños (que a min me quere moitísimo, xa que compartimos a mágoa de ter lonxe a Agnes) e camiñar pola montaña. Síntome encerrada e está a me afectar na ialma todo isto, que nos prohiban tantas cousiñas. Ir á montaña non nos prexudicará a ningunha das dúas, pero non podemos saír de Ourense. Podemos ir ao Miño, pero eí está Ourense toda e a Agnes abáfaa moito camiñar tendo tanta xente ao seu redor. Traballando nunha cafetaría, debería de terlle perdido o medo ás aglomeraciós, pero creo que ise medo non lle desaparecerá nunca. Ponse moi nerviosa cando imos pola rúa e ve que cada vez hai máis xente ao seu redor. Sei que ela mesma se tenta acougar, pero non o consegue e sei que non o pode conseguir cando noto que me aperta a mao.

Onte díxome, antes de irmos durmir, que se sentía moi afortunada por saber que envelleceriamos xuntas, por saber que estariamos xuntas para sempre. Eu, con mágoa, pregunteille se non era consciente de que, a medida que fose cumprindo anos, a miña doenza iría facéndose máis perigosa. Ela cre que non me vai ocorrer, que vou estar sempre ben e que mesmo chegará un día no que poderemos esquecer que teño un corazón defectuoso; pero non é verdade. A medida que me vaia facendo velliña, o meu corazón será máis débil e fráxil e iso ponme tanto medo que choro, choro sen que ela me vexa, porque non a quero deixar soa, porque me dá pánico imaxinar que marcho da vida e Agnes queda sen min. Recoñeceume máis dunha vez que non sería capaz de vivir sen min, que non imaxina a súa vida sen min, que non sabería vivir sen min... e, realmente, eu non sei que dicirlle. Que lle vou dicir, que tería que ser forte daquela se iso sucedese? Eu tampouco podo imaxinar a vida sen ela. Que sería de min sen Agnes, se ela é quen me dá a luz que necesito para encontrarme, para verme na vida? O que sinto por Agnes vai alén do amor. Non é dependencia. É algo moito máis fermoso. Agnes é unha parte de min e, cando chega do choio, todos os días, con ise sorriso tan brillante que me dedica malia estar abafada e abrázame coma se ata ise momento lle faltase un anaco do seu corpo, noto que me recupero de todo iso que me fai dano, que son fermosa entre os seus brazos, que a vida é marabillosa. Agnes faime tomar consciencia do meu corpo cando esvara as maos pola miña pel e sinto que aínda son bonita, que teño unha aparencia atractiva e que teño dereito a que ela aínda me desexe. Sei que ise pensamento non ten senso, pero é que me pon medo mudar tanto que Agnes... que Agnes deixe de desexarme; pero son parva pensando iso, tendo ise medo, porque o que máis fai ultimamente é amosarme que me desexa sempre, en todo momento, que en calquera lugar e intre do día pode facerme subir ao ceo coas súas caricias, os seus bicos, o seu corpo... e síntome tan chea de vida cando estamos tan xuntiñas... pero, cando non a teño ao meu lado, estou tan estraña, pensando en cousas tan raras...

Silvia ri de min cando lle transmito estas inquedanzas tan tristes que me enchen a ialma. Dime que é comprensíbel que me desguste deixar de ter a pingadeira, pero dime que non ten sentido que me torture desa maneira crendo que Agnes deixará de quererme por mudar por dentro e por fóra. Si me pon medo que non me soporte porque é que ultimamente teño un humor de cas e non teño dereito a pagalo con ela. Tento non pagalo con ela, pero non podo evitar que ela note a miña desgana, a miña irritación e o irascíbel que estou. Cústame ter interese por cousas que antes me enchían a ialma, pero Agnes ten paciencia comigo e sempre me acolle nos seus brazos síntame como me sinta. Ela é o meu refuxio. Sempre se esforza por facerme sentir ben. Proponme que cantemos e toquemos xuntas a pandeireta e, cando levamos uns minutos xa cantando, mergulladas en canciós divertidas que nos fan sorrir, noto que xa me sinto moito millor, que esa frustración e ise mal humor desapareceron.

Ademais, a min paréceme que Agnes quita de onde sexa o ánimo que me quere entregar, malia estar cansa ela tamén. Eu noto nitidamente o esforzo que fai para que eu estea ben, para amosarme que me quere, que está comigo en todo momento, tanto nas boas como nas malas. Non dubido nunca do que sente por min. Só teño medo a perdela, a que me diga que estou insoportábel e que prefire que vivamos en lugares diferentes; pero iso non vai pasar. Cando lle comunico as miñas inquedanzas, bótase a rir dicíndome que non sexa parviña, que nunca necesitará afastarse de min, por moi rosmona que me volva, e abrázame namentres tamén me fai rir a min.

Ás veces, pregúntome se merezo ter ao meu lado a alguén eisí como Agnes, que me quere de verdade, que fai o que sexa por min, e só desexo darlle alomenos a metade do que ela me dá, que xa sería moito.

Necesito quitarme de enriba esta frustración que sinto e a momentos consígoo, pero, cando non, non hai ren que me poida acougar, só estar con Agnes. ela consegue que deixe de pensar niso que tanto me desacouga, consegue afastarme da irritación e tinxe de ouro a vida toda. Seica isto sexa unha mala época e, axiña, volva sentirme ben; pero si me está a afectar todo isto que está ocorrendo coa pandemia esta que non nos deixa en paz e tamén coas mudanzas que se están a producir no meu corpo. Non cría que fose chegarme nunca o momento de que se me retirase a menstruación. Vale, pode virme en calquera momento como di Agnes, pero eu intúo que non o fará. Non sei se non o fará nunca máis. Seica só me tarde uns meses; pero, como lle dixen a Agnes, que me baixe non quere dicir nada porque nunca máis será o mesmo en min. Xa non volverei tela coma sempre a tiven dende os catorce anos... Ter esta falta tan longa significa moitísimo máis do que ela quere recoñecer.

E a primavera tenta chegar, pero as choivas apagan as súas intenciós. De todos xeitos, Agnes dime que no ar nota xa a chegada desa estación que a min tanto me gusta. A min non me gusta nada a invernía e istes meses de inverno paseino moi mal. Non podía aturar que fixese tanto e tantísimo frío. Non me apetecía para nada saír á rúa e na nosa casa ía un frío horríbel por moitas horas que tivésemos acesa a calefacción. Agnes si atura moi ben o inverno. Dime: isto non é ren. Ti non viviches con neve durante máis de cinco meses, sen poder ir a ningures porque a neve o cubría todo, sen poder saír da casa porque o frío te conxelaba a ialma... e ter que saír igualmente porque había cousas que facer na corte e coidar aos animais...

Mais non me fai falta ter vivido na aldeíña para odiar o inverno...

Agnes ten unha fortaleza que eu non teño. ela atura todo moi estupendamente, tanto a choiva como o frío, todo, todo... agás a calor. No canto, eu si amo a calor, o vrao, todo iso que che permite vivir... pero nistes tempos non paga a pena que faga calor se non podemos saír xa á rúa...

Debo de recoñecer que si estou algo deprimida. Pensaba que esta situación ía durar moito menos e non vexo a fin a esta pandemia que nos mudou tanto a vida a todos. Agnes si que a ve, pero a min cústame ter a esperanza que ela ten. Agnes está moi optimista, ou tenta estalo porque sabe que non estalo non lle vai aportar nada positivo, pero a min cústame máis. Será porque eu non saio da casa, porque son de risco e diferente e estou cansa xa. Ela tamén o está, pero loita contra esas emociós negativas para poder seguir sorríndolle á vida. Dime moitas veces que non se trocaría por ninguén, que a vida que ten comigo é máis que un soño, que non mudaría ren... que prefire estar comigo antes que calquera outra cousa, que o pode aguantar todo se estamos xuntas... e eu tamén o penso, pero hai cousas que me doen sen que o poida evitar.

Ademais, está sempre cociñando cousiñas deliciosas para animarme. Esta semana fixo unha bica que lle quedou riquísima e tamén me sorprende con pratos que nunca cociñou antes. Quere facerme sentir ben sempre e iso éncheme a vida de luz. Que faría eu sen ela?

Iste ano comezámolo na aldeíña, tentando non achegarnos a ninguén, pero compartindo con todos iles a ledicia dises días... mais ises momentos xa quedan moi lonxe.

Iso é todo o que podo e quero contar por hoxe. Non quero seguir remexendo nas miñas agonías porque me fai sentir pior.

 

Traducción:


Viernes, 19 de febrero de 2021

Ando siempre tan ocupada con diversas cosas que no me acuerdo de escribir en mi diario. Me cuesta mucho encontrar un momento en el que pueda escribir con calma y, además, no me apetece sumergirme en mis sentimientos y ponerles nombre a las emociones que siento. Ser psicóloga me ayuda a reconocer lo que me sucede en todo momento y saber qué puedo hacer para sosegarme cuando no me encuentro bien, pero, desde hace dos semanas, me parece que no puedo controlar mis sentimientos. Me parece que, por dentro de mí, hay emociones y pensamientos que me dominan sin que pueda evitarlo y creo que está aconteciéndome eso porque mi cuerpo está cambiando.

Hace tres meses que no tengo la menstruación y eso se nota en muchos ámbitos de mi vida. Desde hace un mes, siento que tengo las emociones descontroladas y, estos días, tengo la mente llena de pensamientos que me duelen como si fuesen cuchillos que se me clavan en el alma. No tener la regla es señal de que me acerco ya a una etapa de mi vida de la que no puedo huir. No puedo detener el tiempo. El tiempo de mi existencia avanza sin que yo lo quiera ni lo pueda evitar. Siempre pensé que envejecer es algo precioso, que es la muestra de que estás viva y que vas acumulando experiencias; pero, cuando sientes que tu cuerpo deja de funcionar como siempre lo ha hecho, te das cuenta de que nada es tan maravilloso y bonito como parece. No sé si estoy preparada para enfrentarme a este cambio.

Agnes me dice que nada es definitivo, que el hecho de tener tres faltas no significa que ya haya comenzado a tener sin duda la menopausia; pero sé que me lo dice para sosegarme. Sé que ella también piensa que ya ha empezado para mí esa etapa que a todas las mujeres nos acaba llegando y negar lo evidente me hace más daño todavía. Yo, a Agnes, la veo tan joven, tan llena de vida, con tanta energía en el alma y en el cuerpo que, junto a ella, me siento vieja, sin ánimo para reconocer lo que está ocurriéndome.

Agnes permaneció unas cuantas semanas sin trabajar; pero, la semana pasada, Silvia y ella decidieron volver a abrir la cafetería porque perdían más dinero no trabajando que trabajando a medias. Ella creía que era una tontería tener el negocio abierto porque no iban casi clientes, pero lo bien que les está yendo estos días les demostró que no están perdiendo el tiempo, que la gente echa mucho en falta ir a consumir allí y que las satisface mucho trabajar. Yo me alegro por ellas, de verdad. Cuando Agnes no trabajaba, permanecía en casa prácticamente todo el día, se dedicaba sólo a cocinar, a limpiar, a comprar y cuidar de sí misma a través de diferentes actividades. También salía, pero me decía que prefería caminar conmigo, pese a ir soliña algunas ocasiones al Miño o a otros lugares de Ourense. Tampoco podía hacer muchas cosas porque lleva lloviendo desde hace casi tres semanas de modo intermitente a veces y de modo constante, en otras; pero a mí me gusta mucho la lluvia y Agnes y yo nos sentimos extrañas cuando no llueve.

Sinceramente, a mí Agnes me da envidia. Es cierto que tiene sus momentos malos. Los momentos malos de Agnes son realmente malos. Son terribles. No hay nada que pueda sosegarla e incluso es imposible hablar con ella cuando está mal. Estuvo muy mal durante casi dos semanas y le costaba mucho conversar y tener ganas de hacer cosas. Soportaba como podía ese malestar, pero continuamente se quejaba de que no se encontraba bien y me decía que sólo deseaba estar en silencio. Coincidió que llovió mucho y no podíamos salir a caminar por nuestro Barbaña, pero lo hicimos por Ourense algunas tardes porque las dos necesitamos salir y que nos dé el aire. Cuando Agnes está así, por muchos estudios que yo tenga, no sé cómo ayudarla, qué hacer para que se sienta mejor. Lo único que ella necesita es que la acompañe en esos profundos y largos silencios que mantiene consigo misma y no preguntarle ni exigirle nada que pueda intensificar su ansiedad. Cuando está así, me dice que no puede hablar por mucho que se esfuerce por hacerlo porque no tiene fuerzas para expresarse, para construir frases, y que sólo siente una bola de hierro que le presiona el pecho. Sus ataques de ansiedad son escalofriantes y me cuesta muchísimo tranquilizarla cuando tiene alguno de ellos. Sólo puedo esperar a que pase la tormenta... que acaba pasando, pero me angustia muchísimo verla tan mal... y, cuando está así, sin ánimo para hablar ni hacer nada, lo único que deseo es que no sufra ningún ataque.

Yo trabajo en casa porque en la consulta no es nada seguro atender a los clientes y prefiero hacer videollamadas. No me gusta nada trabajar en casa, nada, en absoluto. Yo necesito el contacto con la gente. Estoy harta de esta situación, de las restricciones, de estar pendiente de que Agnes pueda trabajar, de que le permitan abrir su negocio. Por lo menos, puede atender a los clientes en la cafetería, pero no pueden tomar nada allí. Lo único que pueden hacer es llevarse los pedidos, pero Agnes dice que eso le basta, pero le basta porque lleva años así (a mí me parece que llevamos años en esta situación) y no le quedó más remedio que conformarse, pero yo sé que ella también está harta de estas circunstancias y que ansía recuperar nuestra rutina.

Yo no puedo más. Necesito ver a mis amigas, necesito vivir sin sentir miedo, sin temer que Agnes me venga con el virus cada vez que llega de trabajar, que no tengamos pesadillas en las que una de las dos se contagia y muere sola en la UCI. Necesito salir de Ourense e ir a la aldea junto a Agnes. Agnes necesita ver a su madre. Ansiamos recuperar nuestros en sayos, tocar, bailar, cantar con nuestras amigas, reírnos, disfrutar de la vida. Agnes y yo cantamos, incluso pandeiramos juntas y componemos canciones. Agnes últimamente está muy inspirada, pero las canciones que compone son muy tristes y a mí me parece que tienen en su sonar la melodía más nostálgica de la vida, pero son preciosas. No obstante, necesitamos el contacto con Uxía, con Silvia y Antía, necesitamos que sus voces nos acompañen, que lo hagan también con sus instrumentos. Ella no me lo dice porque sabe que me desanima que continuamente esté confesándome lo que echa en falta, porque sabe que yo conozco sus sentimientos y porque cree que alimentará nuestra tristeza en el caso de que sea sincera; pero yo sé muy bien lo que piensa cuando se queda callada, cuando no me mira, cuando se sumerge en sus pensamientos y permanece minutos y minutos pensando hasta que algo la extrae de ese silencio, que la mayor parte de las veces es ella quien sale soliña de sus pensamientos porque yo no sé qué decirle ya.

Yo comienzo a tener pensamientos que no puedo dominar y eso me hace sentir muy impotente porque siempre fui muy optimista, pese a tener el alma llena de tristeza. Pasé momentos muy malos a lo largo de mi vida, pero siempre fui capaz de resurgir de la tristeza y la desesperación. ¿Qué me ocurre? Me sucede que me siento algo más vieja que hace unos meses, que tengo el cuerpo rarísimo por mor de que no me viene la regla, que noto que estoy de mal humor casi todos los días y que me pongo a llorar por cualquier cosa. Me cuesta atender a mis clientes, pero también me gusta ayudar a los demás y, muchas veces, siento que, a través de sus problemas, yo puedo encontrar soluciones para los míos. He de aceptar que quizás esté cambiando ya definitivamente mi manera de ser y que realmente sí haya comenzado la menopausia para mí.

El lunes, le pregunté a Agnes si era consciente de lo que quería decir tener la menopausia. Ella me dijo que sí, pero no me bastaba con su respuesta y, a punto de ponerme a llorar, empecé a decirle que tener la menopausia significaba que no podría controlar mis cambios de humor, que posiblemente el cuerpo me cambiase, quizás engordase, quizás me volviese insoportable estos días no me soporto ni yo. Agnes me dijo: pero yo voy a quererte igual, ruliña.

Este año cumpliré 48 años. Es lógico que estén pasándome estas cosas ya, pero no lo acepto. A mí me parece que Agnes no tiene tres años menos que yo, sino veinte como mínimo. La veo tan llena de energía, hasta cuando no se encuentra bien anímicamente. Cuando no está bien anímicamente, me parece que me hallo ante una adolescente que piensa que el mundo está en su contra, porque es lo que me revela con las preguntas que me hace cuando tiene alguna crisis. Me pregunta por qué tenemos que vivir esto, cuánto va a durar esta situación, si va a poder estar con su madre antes de que ella se marche para siempre... y llora, llora tanto que no sé cómo sosegarla. Cuando me reconoce que tiene una crisis, siento un frío muy fuerte en el alma. Sé que Agnes está curada, sino definitivamente, al menos hasta el punto de no tener crisis que puedan destrozar su cordura; pero creo que nunca podrá deshacerse de la intensidad con la que siente las cosas. Hablo tanto de Agnes porque me afecta mucho todo lo que le pase. Quiero que esté bien y, cuando llevo horas sin verla, tengo la necesidad de preguntarle si se encuentra bien, cómo está yéndole el día, si necesita hablar conmigo por algo. No sabe afrontar ciertas situaciones de las que luego me habla como si fuesen pesadillas... pero Silvia está con ella en la cafetería a partir de la una del mediodía. No la deja sola. Silvia también está harta de esto ya. A mí no puede verme porque no podemos juntarnos con personas con las que no convivamos, pero a Agnes la ve todos los días y eso me da mucha envidia. Necesito los abrazos de mis amigas, de Anxiños (que a mí me quiere muchísimo, ya que compartimos la pena de tener lejos a Agnes) y caminar por la montaña. Me siento encerrada y está afectándome en el alma todo esto, que nos prohíban tantas cosiñas. Ir a la montaña no nos perjudicará a ninguna de las dos, pero no podemos salir de Ourense. Podemos ir al Miño, pero ahí está toda Ourense y a Agnes la agobia mucho caminar teniendo a tanta gente a su alrededor. Trabajando en una cafetería, debería haberles perdido el miedo a las aglomeraciones, pero creo que ese miedo no le desaparecerá nunca. Se pone muy nerviosa cuando vamos por la calle y ve que cada vez hay más gente a su alrededor. Sé que ella misma intenta tranquilizarse, pero no lo consigue y sé que no puede conseguirlo cuando noto que me aprieta la mano.

Ayer me dijo, antes de irnos a dormir, que se sentía muy afortunada por saber que envejeceríamos juntas, por saber que estaríamos juntas para siempre. Yo, con lástima, le pregunté si no era consciente de que, a medida que fuese cumpliendo años, mi enfermedad iría haciéndose más peligrosa. Ella cree que no me va a ocurrir, que voy a estar siempre bien y que incluso llegará un día en el que podremos olvidar que tengo un corazón defectuoso; pero no es verdad. A medida que vaya haciéndome viejiña, mi corazón será más débil y frágil y eso me da tanto miedo que lloro, lloro sin que ella me vea, porque no quiero dejarla sola, porque me da pánico imaginar que me marcho de la vida y Agnes se queda sin mí. Me ha reconocido más de una vez que no sería capaz de vivir sin mí, que no imagina su vida sin mí, que no sabría vivir sin mí... y, realmente, yo no sé qué decirle. ¿Qué le voy a decir, que tendría que ser fuerte entonces si eso sucediese? Yo tampoco puedo imaginar la vida sin ella. ¿Qué sería de mí sin Agnes, si ella es quien me da la luz que necesito para encontrarme, para verme en la vida? Lo que siento por Agnes va más allá del amor. No es dependencia. Es algo mucho más hermoso. Agnes es una parte de mí y, cuando llega del trabajo, todos los días, con esa sonrisa tan brillante que me dedica pese a estar agobiada y me abraza como si hasta ese momento le faltase un pedazo de su cuerpo, noto que me recupero de todo eso que me hace daño, que soy hermosa entre sus brazos, que la vida es maravillosa. Agnes me hace tomar consciencia de mi cuerpo cuando resbala las manos por mi piel y siento que aún soy bonita, que tengo una apariencia atractiva y que tengo derecho a que ella aún me desee. Sé que ese pensamiento no tiene sentido, pero es que me da miedo cambiar tanto que Agnes... que Agnes deje de desearme; pero soy tonta pensando eso, teniendo ese miedo, porque lo que más hace últimamente es demostrarme que me desea siempre, en todo momento, que en cualquier lugar e instante del día puede hacerme subir al cielo con sus caricias, sus besos, su cuerpo... y me siento tan llena de vida cuando estamos tan juntiñas... pero, cuando no la tengo a mi lado, estoy tan extraña, pensando en cosas tan raras...

Silvia se ríe de mí cuando le transmito estas inquietudes tan tristes que me llenan el alma. Me dice que es comprensible que me disguste dejar de tener la regla, pero me dice que no tiene sentido que me torture de esa manera creyendo que Agnes dejará de quererme por cambiar por dentro y por fuera. Sí me da miedo que no me soporte porque es que últimamente tengo un humor de perros y no tengo derecho a pagarlo con ella. Intento no pagarlo con ella, pero no puedo evitar que ella note mi desgana, mi irritación y lo irascible que estoy. Me cuesta tener interés por cosas que antes me llenaban el alma, pero Agnes tiene paciencia conmigo y siempre me acoge en sus brazos me sienta como me sienta. Ella es mi refugio. Siempre se esfuerza por hacerme sentir bien. me propone que cantemos y toquemos juntas la pandereta y, cuando llevamos unos minutos ya cantando, sumergidas en canciones divertidas que nos hacen sonreír, noto que ya me siento mucho mejor, que esa frustración y ese malhumor han desaparecido.

Además, a mí me parece que Agnes saca de donde sea el ánimo que quiere entregarme, pese a estar cansada ella también. Yo noto nítidamente el esfuerzo que hace para que yo esté bien, para demostrarme que me quiere, que está conmigo en todo momento, tanto en las buenas como en las malas. No dudo nunca de lo que siente por mí. Sólo tengo miedo a perderla, a que me diga que estoy insoportable y que prefiere que vivamos en lugares diferentes; pero eso no va a pasar. Cuando le comunico mis inquietudes, se echa a reír diciéndome que no sea tontiña, que nunca necesitará alejarse de mí, por muy gruñona que me vuelva, y me abraza mientras también me hace reír a mí.

A veces, me pregunto si merezco tener a mi lado alguien así como Agnes, que me quiere de verdad, que hace lo que sea por mí, y sólo deseo darle al menos la mitad de lo que ella me da, que ya será mucho.

Necesito quitarme de encima esta frustración que siento y a momentos lo consigo, pero, cuando no, no hay nada que pueda sosegarme, sólo estar con Agnes. Ella consigue que deje de pensar en eso que tanto me desasosiega, consigue alejarme de la irritación y tiñe de oro toda la vida. Quizás esto sea una mala época y, enseguida, vuelva a sentirme bien; pero sí está afectándome todo esto que está ocurriendo con la pandemia ésta que no nos deja en paz y también con los cambios que están produciéndose en mi cuerpo. No creía que fuese a llegarme el momento de que se me retirase la menstruación. Vale, puede venirme en cualquier momento como dice Agnes, pero yo intuyo que no lo hará. No sé si no lo hará nunca más. Quizás sólo me tarde unos meses; pero, como le dije a Agnes, que me baje no quiere decir nada porque nunca más será lo mismo en mí. Ya no volveré a tenerla como siempre la tuve desde los catorce años... Tener esta falta tan larga significa muchísimo más de lo que ella quiere reconocer.

Y la primavera intenta llegar, pero las lluvias apagan sus intenciones. De todos modos, Agnes me dice que en el aire nota ya la llegada de esa estación que a mí tanto me gusta. A mí no me gusta nada la invernía y estos meses de invierno lo pasé muy mal. No podía soportar que hiciese tanto y tantísimo frío. No me apetecía para nada salir a la calle y en nuestra casa hacía un frío horrible por muchas horas que tuviésemos encendida la calefacción. Agnes sí soporta muy bien el invierno. Me dice: esto no es nada. Tú no viviste con nieve durante más de cinco meses, sin poder ir a ningún sitio porque la nieve lo cubría todo, sin poder salir de casa porque el frío te congelaba el alma... y tener que salir igualmente porque había cosas que hacer en la corte y cuidar a los animales...

Mas no me hace falta haber vivido en la aldeíña para odiar el invierno...

Agnes tiene una fortaleza que yo no tengo. Ella soporta todo muy estupendamente, tanto la lluvia como el frío, todo, todo... excepto el calor. En cambio, yo sí amo el calor, el verano, todo eso que te permite vivir... pero en estos tiempos no merece la pena que haga calor si no podemos salir ya a la calle...

Debo reconocer que sí estoy algo deprimida. Pensaba que esta situación iba a durar mucho menos y no veo el fin a esta pandemia que nos cambió tanto la vida a todos. Agnes sí que la ve, pero a mí me cuesta tener la esperanza que ella tiene. Agnes está muy optimista, o intenta estarlo porque sabe que no estarlo no le va a aportar nada positivo, pero a mí me cuesta más. Será porque yo no salgo de casa, porque soy de riesgo y diferente y estoy cansada ya. Ella también lo está, pero lucha contra esas emociones negativas para poder seguir sonriéndole a la vida. Me dice muchas veces que no se cambiaría por nadie, que la vida que tiene conmigo es más que un sueño, que no cambiaría nada... que prefiere estar conmigo antes que cualquier otra cosa, que puede aguantarlo todo si estamos juntas... y yo también lo pienso, pero hay cosas que me duelen sin que pueda evitarlo.

Además, está siempre cocinando cosiñas deliciosas para animarme. Esta semana hizo una bica que le quedó riquísima y también me sorprende con platos que nunca cocinó antes. Quiere hacerme sentir bien siempre y eso me llena la vida de luz. ¿Qué haría yo sin ella?

Este año lo comenzamos en la aldeíña, intentando no acercarnos a nadie, pero compartiendo con todos ellos la alegría de esos días... mas esos momentos ya quedan muy lejos.

Eso es todo lo que puedo y quiero contar por hoy. No quiero seguir removiendo en mis agobios porque me hace sentir peor.